Waarom zou Apple multitouch-bewegingen op de iPhone implementeren?

Ik ontdekte gisteravond dat Apple uitgesteld de implementatie van multitouch-bewegingen op de iPad tot de release van iOS 5 en vanochtend ontdekte ik dat Apple getest deze multitouch-bewegingen zelfs op de iPhone. Voor de iPad-tablet zou het logisch en welkom zijn om deze multitouch-bewegingen te implementeren, maar voor de iPhone, die een 3.5-inch scherm heeft, is het behoorlijk lastig om ze te gebruiken. De mogelijkheid werd besproken het verwijderen van de Home-knop van iDevices en de vervanging ervan door deze multitouch-bewegingen, en voor de iPad ben ik het er 100% mee eens om deze implementatie te zien. Voor de iPhone daarentegen denk ik niet dat zoiets nodig is, omdat we het hebben over een mobiele telefoon waarmee de gebruiker er met één hand aan moet kunnen werken.

Als Apple de Home-knop van de iPhone zou verwijderen, zouden we waarschijnlijk een groter scherm hebben, maar zouden we een applicatie niet met één hand kunnen afsluiten. Het verwijderen van de Home-knop zal het gebruik van de telefoon behoorlijk bemoeilijken, omdat alle gebruikers zullen moeten leren gebaren met 5 vingers te maken om de applicaties af te sluiten. Mijn mening is dat Apple multitouch-bewegingen op de iPhone 5 zal implementeren, maar de Home-knop zal verlaten om de feedback van gebruikers te analyseren en als dit positief is, zouden we vanaf de lancering van de iPad 3 iDevices zonder Home-knop kunnen hebben.

Een telefoon zonder knoppen is waarschijnlijk een ideaal waar sommige fabrikanten van mobiele telefoons op afstevenen, maar voor gebruikers zijn knoppen noodzakelijk om eenvoudige functies uit te voeren zonder een heel menu met instellingen te doorlopen. Op de iPhone zou ik graag een cameraknop zien waarmee ik de camera onmiddellijk kan openen en foto's kan maken zonder op het scherm te hoeven drukken (ik weet dat er alternatieven zijn voor mensen met een jailbreak). Waarom zou Apple multitouch-bewegingen op de iPhone implementeren? Waarschijnlijk om de concurrentie een stap voor te zijn, die nog lang niet zover is.

Wat denk je?