De MAAN is de natuurlijke satelliet van de aarde. Hij bevindt zich al miljarden jaren in de baan van onze planeet, en men geloofde dat dit de enige was, maar een recente ontdekking verandert veel van wat erover bekend is. Om precies te zijn: wetenschappers ontdekten in 2016 een asteroïde die rond de aarde draait op een afstand die ongeveer 40 keer groter is dan die van de maan, genaamd Kamo'oalewa, maar tot voor kort was er niet veel over bekend.
De MAAN is de natuurlijke satelliet van de aarde die tot op zekere hoogte bescherming biedt tegen sommige rotsen die door het zonnestelsel bewegen en onze planeet rechtstreeks zouden kunnen treffen. Dit beschermingsniveau is vrij laag, maar de maan is vaak het doelwit geweest van rotsen die door het universum dwalen, en een van de rotsen die het raakten creëerde de Kamo'oalewa-asteroïde, die nu als een soort quasi-maan wordt beschouwd omdat hij bevindt zich in de baan van de aarde.
DE MAAN: de onmogelijke ontdekking, wat er uit de satelliet van de aarde is gebroken
De MAAN bevindt zich op een afstand van ongeveer 380.000 kilometer van de aarde, met variaties afhankelijk van de manier waarop onze planeet om zijn baan draait, maar die quasi-maan bevindt zich op een afstand van ruim 12 miljoen kilometer. Om het feit te bevestigen dat die asteroïde een stukje van de maan is, gebruikten wetenschappers krachtige telescopen om de manier te analyseren waarop deze licht reflecteert, en zo kwamen ze tot de conclusie dat het een stukje van de natuurlijke satelliet van onze aarde is.
“We konden niet geloven hoe het eruit zag, omdat het anders was dan alles wat we eerder hebben gezien. De spectrale eigenschappen van dit object lijken sterk op die van de maan. Het is niet zo dat er geen andere asteroïden zouden kunnen zijn [met zulke spectra], maar tot nu toe hebben we niets gevonden dat erop lijkt. We hebben al eerder aardse quasi-satellieten gekend, maar die hebben een zeer, zeer korte levensduur. Ik blijf niet lang. Ze verdwenen binnen een paar maanden tot een paar jaar."
De MAAN zou dit stuk van zijn oppervlakte, met een omvang van ongeveer 40 meter, ergens in de afgelopen 100 jaar ergens hebben losgelaten, maar dat is natuurlijk niet erg duidelijk bekend. Gezien het feit dat wetenschappers 100 jaar geleden niet over geavanceerde instrumenten beschikten, noch over de mogelijkheid om gedetailleerde beelden van het oppervlak van de maan op te slaan, is alles een eenvoudige theorie die niet weet welke basis deze heeft in iets reëels, of alleen in de analyses van Remote .
De MAAN zal in de toekomst zeker het doelwit zijn van andere kosmische objecten, maar het valt nog te bezien of wetenschappers in staat zullen zijn om in realtime een inslag vast te leggen die een stuk van de natuurlijke satelliet van de aarde zal breken.
