Steve Jobs en de waarheid achter het verloren iPhone 4-prototype

    Ruim een ​​jaar geleden schreven de mensen van Gizmodo een artikel waarin ze de iPhone 4-terminal voor het eerst aan de hele wereld presenteerden. Het apparaat zou op WWDC 2010 opnieuw door Steve Jobs worden gepresenteerd, maar de wereld wist het en wachtte er met heel haar hart op, en het zou de best verkochte smartphone ter wereld worden. De terminal kwam in het bezit van Gizmodo nadat een Apple-medewerker hem kwijtraakte in een bar en door hem vond Brian Lam, redacteur van Gizmodo, zijn huis doorzocht door de Amerikaanse politie.

    Voordat Steve Jobs de rechtbank bereikte, bood hij de Gizmodo-mensen echter de mogelijkheid om de zaken in der minne te beëindigen, maar de redactie weigerde en vroeg de Apple-mensen officieel te erkennen dat de terminal van hen was. Uiteindelijk heeft Apple dit gedaan, maar daarbij waren de politie en de rechtbank betrokken, en sindsdien heeft Gizmodo aan geen enkele conferentie van het bedrijf deelgenomen, en de zaken zullen in de toekomst waarschijnlijk niet veranderen. Briam Lam schreef een zeer interessant artikel op zijn blog waarin hij uitlegt hoe Steve Jobs tegen Gizmodo aankeek en hoe hij zich tijdens dat incident gedroeg. Ik denk dat het nuttig zou zijn om het te lezen, omdat je dan enkele onbekende aspecten van de persoonlijkheid van Jobs zult ontdekken. Degenen die de vertaalde tekst willen, kunnen het proberen hier te lezen al laat de vertaling veel te wensen over.

Ik had een sabbatical toen Jason het iPhone-prototype in handen kreeg.

Een uur nadat het verhaal live ging, ging de telefoon en was het nummer van het hoofdkantoor van Apple. Ik dacht dat het iemand van het PR-team was. Dat was het niet.

"Hallo, dit is Steve. Ik wil heel graag mijn telefoon terug."

Hij was niet veeleisend. Hij vroeg het. En hij was charmant en grappig. Ik was halfnaakt en kwam net terug van het surfen, maar ik slaagde erin mijn spullen bij elkaar te houden. 

"Ik waardeer het dat je plezier hebt gehad met onze telefoon en ik ben niet boos op jou, ik ben boos op de verkoper die hem kwijt is. Maar we hebben de telefoon terug nodig, want we kunnen hem niet in verkeerde handen laten vallen."

Ik dacht: misschien is het al in de verkeerde handen?

Hij vervolgde: ‘Er zijn twee manieren waarop we dit kunnen doen. Ik kan iemand sturen om de telefoon op te nemen...'

Ik: "Ik heb het niet"

'Maar je kent iemand die dat wel doet... of we kunnen iemand met juridische papieren sturen, en dat wil ik niet doen.'

Hij gaf ons een gemakkelijke uitweg.

Ik vertelde hem dat ik met mijn jongens moest praten. Voordat hij ophing, vroeg hij mij: 'Wat vind je ervan?' 

Ik zei: "Het is prachtig." 

***

Bij het volgende telefoontje vertelde ik hem dat we hem zijn telefoon terug zouden geven. Hij zei: "Geweldig, waar sturen we iemand heen?" En ik antwoordde dat voordat we daarover spraken, we eerst over de voorwaarden moesten praten: we hadden Apple nodig om het als hun eigendom te claimen, wat wij zagen als de juiste juridische procedure voor het claimen van verloren goederen. Hij zei dat hij het niet officieel wilde claimen, omdat dit de verkoop van het huidige model zou beïnvloeden. Hij zei: "Je vraagt ​​me om mijn tenen eraf te schieten!" Misschien ging het om het geld, maar misschien ook niet. Ik kreeg het gevoel dat hij gewoon niet wilde dat hem werd verteld wat hij moest doen, en ik wilde ook niet dat hem werd verteld wat hij moest doen. Vooral door iemand die ik zou moeten dekken. Bovendien bevond ik me min of meer in de positie om Steve Jobs te vertellen wat hij moest doen, en dat ging ik ook doen.

Deze keer was hij niet blij. Hij moest met wat mensen praten, dus hebben we weer opgehangen 

Toen hij me terugbelde, was het eerste wat hij zei: "Hé Brian, dit is JE NIEUWE BESTE FAVORIETE PERSOON TER WERELD."

Ik lachte en hij ook. Toen draaide hij zich scherp om en zei: 'Dus wat gaat het worden?'

Ik gaf het hem eerlijk: ‘Als je ons de brief waarin deze claim staat niet wilt geven, denk ik dat het papieren zullen zijn. Het maakt niet uit, want op de een of andere manier krijgen we de bevestiging dat het van jou is."

Dat vond hij niet leuk. Steve zei: "Dit is een serieuze zaak. Als ik u papieren moet bezorgen en de moeite moet nemen, kom ik ergens voor en dat betekent dat iemand in uw organisatie de gevangenis in gaat. 

Ik vertelde hem dat we niets wisten over de diefstal van de telefoon en dat we van plan waren hem terug te geven, maar dat Apple hem moest claimen. Toen zei ik dat ik voor dit verhaal naar de gevangenis zou gaan. En toen besefte hij dat ik niet zou toegeven.

Toen werden de dingen een beetje lelijker en lastiger, en ik wil daar op een dag als vandaag niet op ingaan, omdat mijn punt is dat hij een mooie en eerlijke man is en waarschijnlijk niet gewend is om zijn zin niet te krijgen en hij kreeg deze dag duidelijk zijn zin niet. Iedereen heeft dingen die hem boos maken. Mijn punt komt naar voren.

Steve belde me terug, met een koude toon in zijn stem, en zei dat hij een briefje zou sturen waarin hij het apparaat zou claimen. Het laatste wat ik tegen hem zei was: "Steve, ik wilde alleen maar zeggen dat ik mijn werk leuk vind, en dat het soms spannend is, maar soms moeten we dingen doen die moeilijk zijn en die sommigen als parasitair beschouwen, met betrekking tot de berichtgeving over gezondheid." . En dit soort dingen."

Ik vertelde hem dat ik van Apple houd, maar dat ik moet doen wat goed is voor het publiek en de lezers. Ik probeerde te verbergen dat ik verdrietig was.

Hij antwoordde: "Je doet gewoon je werk." En hij zei het op de vriendelijkst mogelijke manier. Waardoor ik mij steeds beter en slechter voelde.

Dit was de laatste keer dat Steve aardig voor me was.

***

Wekenlang heb ik rondgelopen om te rechtvaardigen hoe het ging. Op een dag hadden een bevriende ervaren verslaggever en ik het over de situatie. Op een gegeven moment vroeg hij me of ik me realiseerde, ongeacht goed of fout, dat we Apple veel problemen hadden bezorgd. Ik pauzeerde even en dacht even aan Apple en Steve, en aan alle ontwerpers en hardwerkende mensen die de telefoon hebben gebouwd. Ik zei ja." Ik begon het te rechtvaardigen als het juiste voor de lezers, en toen stopte ik. En ik bleef maar aan Apple en Steve denken en hoe zij zich voelden. En toen wist ik dat mijn hart niet trots was.

Ik zal er professioneel geen spijt van krijgen. De primeur was groot. Mensen vonden het geweldig. Als ik het opnieuw zou kunnen doen, zou ik het eerste verhaal over de telefoon opnieuw doen.

Maar ik zou de telefoon waarschijnlijk hebben teruggegeven zonder om de brief te vragen. En ik zou het verhaal over de ingenieur die het verloor met meer compassie hebben gedaan en zonder hem bij naam te noemen. Steve zei dat we plezier hadden gehad en dat we het eerste verhaal hadden, maar dat we hebzuchtig waren. En hij had gelijk. We waren. Het was een pijnlijke overwinning. En we waren ook nog eens kortzichtig. En soms zou ik willen dat we die telefoon helemaal nooit hadden gevonden. Dat is eigenlijk de enige manier waarop dit pijnloos had kunnen zijn. Maar dat is het leven. Soms is er geen gemakkelijke uitweg.

Ongeveer anderhalf jaar lang dacht ik elke dag aan het dilemma. Het veroorzaakte veel verdriet en ik stopte bijna helemaal met schrijven. Het maakte mijn geest zwak. Drie weken geleden had ik het gevoel dat ik er genoeg van had. Ik schreef mijn verontschuldigingsbrief aan Steve.

***

"Van: Brian Lam

Onderwerp: Hallo Steve

Datum: 14 september 2011 12:31:04 PDT

Aan: Steve Jobs

Steve, er zijn een paar maanden verstreken sinds al dat iPhone 4-gedoe kapot ging, en ik wilde alleen maar zeggen dat ik wou dat de dingen anders gebeurden. Waarschijnlijk had ik om verschillende redenen direct moeten stoppen nadat het eerste verhaal was gepubliceerd. Ik wist niet hoe ik dat moest zeggen zonder mijn team onder de bus te gooien, dus dat deed ik niet. Nu ik heb geleerd dat het beter is om een ​​baan te verliezen, geloof ik nergens anders in dan het goed te doen en hem alleen daarom te behouden.

Het spijt me voor de problemen die ik je heb bezorgd."

***

De jonge Steve Jobs stond bekend als meedogenloos tegenover degenen die hem verraden. Maar een paar dagen geleden hoorde ik van iemand die heel dicht bij hem stond: 'het was allemaal water onder de brug'. Ik had nooit verwacht dat ik een reactie zou krijgen en dat heb ik ook nooit gedaan. Maar nadat ik dat had verzonden, vergaf ik mezelf. En mijn writer's block verdween.

Ik voel me gewoon gelukkig dat ik de kans heb gehad om een ​​vriendelijke man te vertellen dat het me speet dat ik een klootzak was, voordat het te laat was.