Siri i jej negatywny wpływ psychologiczny na ludzi

   Siri jest osobistym asystentem iDevices i większość właścicieli terminali iPhone 4S postrzega to jako dobry sposób na zabawę, a może nawet wykonanie różnych zadań. Jeśli dla użytkowników asystent wydaje się nieszkodliwym oprogramowaniem, dla amerykańskich psychiatrów Siri reprezentuje „trucizna”, która ma negatywny wpływ na psychikę użytkowników. Kilku amerykańskich psychiatrów twierdzi, że wchodząc w interakcję z Siri, użytkownicy „humanizują” wirtualną istotę z własnych terminali, co doprowadzi do degradacji możliwości interakcji z otaczającymi nas ludźmi.

Śmieszne prawo? Cóż, niezupełnie – nie, kiedy przestajesz myśleć, że właśnie zostałeś nakłoniony do interakcji z wirtualną istotą. Być może, nie zastanawiając się nad tym, milcząco zgodziłeś się używać właściwej nazwy w odniesieniu do programu komputerowego, zgodziłeś się, że program komputerowy ma płeć, śmiejesz się z „jej” żartów i polegasz na niej, że poprowadzi cię do miejsc, w których można coś zjeść lub aby przypomnieć Ci, kiedy zadzwonić do domu.

   Amerykańscy psychiatrzy twierdzą, że ta humanizacja wpłynie na emocjonalną stronę użytkowników, sprawiając, że będą traktować otaczających ich ludzi jak wirtualne byty, a nie jak ludzi. Psychiatrzy twierdzą, że użytkownicy nie będą już w ten sam sposób wchodzić w interakcje z otaczającymi ich ludźmi, będą mieć oczekiwania podobne do tych, jakie mają wobec wirtualnego asystenta, a zdolność rozumienia problemów na poziomie empatycznym zostanie poważnie ograniczona. W praktyce psychiatrzy mówią, że wchodząc w interakcję z robotami, będziemy traktować każdego tak, jakby był robotem, a my sami staniemy się robotem.

Wiele osób – w tym niektórzy psychiatrzy – powiedziałoby, że to wszystko jest całkowicie nieszkodliwe. Wierzę jednak, że personifikowanie maszyn i wchodzenie w interakcję z nimi jako quasi-istoty w rzeczywistości osłabia nasze umiejętności interpersonalne i zachęca nas do traktowania innych ludzi jak maszyny. Ostatecznie zmniejsza to naszą zdolność do wzajemnego empatii, ponieważ rozmawiamy z nieistniejącą osobą i możemy przyzwyczaić się do uważania prawdziwych ludzi za zasadniczo nieistniejących.

   Ja na przykład nie wiem, co sądzić o teoriach psychiatrów, ale fascynuje mnie, jak mogą wspierać taką sprawę, gdy taki system staje się tak popularny.