Jeśli byliście ciekawi, jak wygląda książeczka szczepień z 1867 roku, poniżej możecie zobaczyć, co otrzymali Rumuni, którzy zdecydowali się na szczepienie, bo tak, nawet w tamtym okresie istniały szczepionki, a one były potrzebne do ratowania życia
„Dowód: Szczepionki ratowały życie jeszcze przed Wielką Unią w 1918 roku!
Świadectwo szczepienia z 1867 roku, z czasów Zjednoczonych Księstw!
Szczepionki pomagają ludzkości przezwyciężyć pandemie od czasów starożytnych.
„ŚWIADECTWO SZCZEPIONEK jako dowód, że został zaszczepiony z sukcesem, o czym świadczą niezatarte znaki, które nosi na ramieniu. Rok 1867, 28 lutego.”
„Szczepienia i termin szczepionka zostały wprowadzone do medycyny przez angielskiego lekarza Edwarda Jennera (1749-1823) przy okazji odkrycia pierwszej szczepionki przeciwko ospie. Zaobserwował, że dojarki na farmach, które zaraziły się krowią (ospą krowią, która u ludzi wywołuje łagodną postać choroby, ograniczającą się do krostkowej wysypki na rękach), nie zapadały później na czarne wymiociny (ospę ludzką). 14 maja 1796 roku przeprowadził pierwsze szczepienie (wszystko, etymologicznie, zaczynając od łacińskiego słowa vacca).
Wkrótce potem Napoleon I wprowadził we Francji obowiązkowe szczepienia przeciwko ospie, która spowodowała wiele zgonów.
Jednakże w krajach rumuńskich praktykowano różne sposoby zapobiegania ospie. Zabieg nazwano ultuire (odm. altuire, oltuire): noworodki kąpano w mleku od krów chorych na ospę krowią, które miały na wymionach krosty ospy. W Banacie stosowano metodę ospy prawdziwej, którą Włoch Francesco Griselini opisał w swojej pracy z 1780 r. „Esej o polityce i historii naturalnej Banatu w Timișoarze”.
Tak wyglądała sytuacja polityczno-sanitarna aż do połowy XIX wieku.” - fragment artykułu NIEKTÓRE „BILETY NA SZCZEPIONKI” Z ROZ. XIX – XX, podpisane przez George’a Trohaniego, w tomie nr. 31 rocznika MUZEUM NARODOWEGO.”
