Badanie przeprowadzone przez Uniwersytet w Essexpod kierunkiem i opieką Wydziału Psychologii im Doktor Megan Klabundeodkrył zakłócenia w sieciach neuronowych zaangażowanych w koncentrację na sobie i rozwiązywanie problemów.
Badanie to pokazuje, że osoby poniżej 18 roku życia, które doświadczyły przemocy w dzieciństwie, prawdopodobnie będą miały trudności z emocjami, empatią i zrozumieniem własnego ciała. Mogą również wystąpić trudności w szkole spowodowane pamięcią i podejmowaniem decyzji.
Na potrzeby tych badań dr Klabunde wykorzystał sztuczną inteligencję do ponownego zbadania setek skanów mózgu i zidentyfikowania wzorców. Mamy nadzieję, że badania pomogą udoskonalić nowe metody leczenia dzieci krzywdzonych.
Doktor Klabunde stwierdził: „Obecnie naukowe metody leczenia traumy z dzieciństwa skupiają się przede wszystkim na radzeniu sobie ze strasznymi myślami i unikaniu czynników wyzwalających traumę. Jest to bardzo ważny element leczenia traumy. Jednak nasze badanie wykazało, że zajmujemy się tylko częścią problemu. Nawet jeśli dziecko, które przeżyło traumę, nie myśli o swoich traumatycznych doświadczeniach, jego mózg ma trudności z przetworzeniem wrażeń we własnym ciele. Wpływa to na to, jak ktoś myśli i czuje na temat swojego „wewnętrznego świata”, a także wpływa na zdolność do empatii i tworzenia relacji".
Na potrzeby badań dr Klabunde przeprowadziła 14 badań z udziałem ponad 580 dzieci, w których ponownie przeanalizowano skany funkcjonalnego rezonansu magnetycznego (fMRI). Procedura ta podkreśla przepływ krwi w różnych ośrodkach, wykazując aktywność neurologiczną.
Znaczącą różnicę stwierdzono w sieciach trybu domyślnego (DMN) i centrali wykonawczej (CEN) dzieci po traumie – dwóch wielkoskalowych systemach mózgowych. DMN i tylna wyspa biorą udział w tym, co ludzie myślą o swoim ciele, poczuciu siebie i wewnętrznych odbiciach.
Nowe badania pokazują, że DMN odgrywa ważną rolę w większości problemów psychicznych i może mieć na niego wpływ trauma z dzieciństwa. CEN jest również bardziej aktywny niż u zdrowych dzieci, co oznacza, że dzieci, które doświadczyły traumy, mają tendencję do rozmyślań i ponownego przeżywania strasznych doświadczeń, gdy zostaną wywołane.
"Wyniki naszych badań mózgu wskazują, że w leczeniu traumy z dzieciństwa brakuje ważnego elementu układanki. Oprócz zapobiegania unikaniu strasznych sytuacji i zajmowaniu się własnymi myślami, terapie traumy dla dzieci powinny również uwzględniać wpływ traumy na ciało, poczucie siebie, przetwarzanie emocjonalne/empatyczne i relacje. Należy to zrobić, ponieważ nieleczone objawy mogą w późniejszym życiu przyczynić się do innych problemów zdrowotnych i psychicznych".
Przy badaniu dr Klabunde współpracowała z dr Anną Hughes, również z Wydziału Psychologii, oraz studentką studiów magisterskich Rebeccą Ireton. Wyniki opublikowano w czasopiśmie Biological Psychiatry: Cognitive Neuroscience and Neuroimaging.
