Astronomowie ujawnili odkrycie trzech nowych księżyców, dwóch krążących wokół Neptuna i jednego krążącego wokół Urana. Dzięki tym ważnym odkryciom liczba znanych księżyców Neptuna wynosi odpowiednio 16, a Urana – 28, otwierając nowe perspektywy w zrozumieniu naszego Układu Słonecznego.
Pierwszy od ponad dwudziestu lat księżyc w nowiu odkryty wokół Urana jest także prawdopodobnie najmniejszym ze wszystkich i ma zaledwie 8 kilometrów średnicy. Kończy swoją orbitę wokół lodowego olbrzyma w powolnym kosmicznym maratonie trwającym 680 dni. Odkrycie to, wstępnie nazwane „S/2023 U1”, oczekuje na ostateczną nazwę inspirowaną postaciami szekspirowskimi, zgodnie z tradycją nadawania nazw satelitom Urana.
Neptun nie pozostaje daleko w tyle i ma teraz w swoim układzie dwa księżyce w nowiu. Najjaśniejsza z nich, tymczasowo nazwana „S/2002 N5”, ma szerokość 23 kilometrów i wydaje się, że krąży w cyklu 9-letnim. Drugi satelita, „S/2021 N1”, o szerokości około 14 kilometrów, okrąża Neptuna raz na 27 lat. Oczekuje się, że obaj otrzymają imiona inspirowane mitologią grecką, zgodnie z tradycją nadawania nazw księżycom Neptuna.
Uran i Neptun w centrum NIESAMOWITEGO odkrycia, które można było zobaczyć na premierze
O tych ciałach niebieskich poinformowało Centrum Planet Mniejszych Międzynarodowej Unii Astronomicznej, podkreślając znaczenie międzynarodowej współpracy w astronomii. Odkrycia były możliwe dzięki szczegółowym obserwacjom Scotta Shepparda i jego zespołu przy użyciu teleskopów znajdujących się na Hawajach i Chile.
Sheppard zauważył, że księżyce te są „najsłabszymi, jakie kiedykolwiek odkryto wokół tych dwóch lodowych olbrzymów za pomocą teleskopów naziemnych”, co wymaga zaawansowanych technik przetwarzania obrazu w celu ich identyfikacji. Odkrycie księżyca Urana zostało potwierdzone w listopadzie ubiegłego roku, natomiast dwa księżyce Neptuna po raz pierwszy zaobserwowano we wrześniu 2021 roku.
Orbity niezwykle SKŁONNY a ich owalny kształt sugeruje, że księżyce te nie powstały wokół planet macierzystych, ale raczej zostały przechwycone grawitacyjnie w pewnym momencie kosmicznej przeszłości. Wniosek ten otwiera nowe pytania dotyczące dynamiki Układu Słonecznego i procesów powstawania naturalnych satelitów.
Ostatnie odkrycia podkreślają, jak mało wiemy o naszym Układzie Słonecznym i jak wiele pozostaje do odkrycia. Z każdą zidentyfikowaną nową satelitą nasze zrozumienie kosmosu pogłębia się, odsłaniając złożoność i piękno wszechświata, w którym żyjemy.
